Mam wrażenie, jakby scenariusz ostatniego odcinka został na szybko przepisany, tylko po to, żeby wszystko zakończyło się "dobrze". Już w 9. odcinku ciężko było mi zrozumieć, jakim cudem Kate, po otrzymaniu ciosu młotkiem w skroń od dorosłego mężczyzny, była w stanie dalej walczyć. Jakby tego było mało, została postrzelona z 9 mm w brzuch, porzucona w płonącym budynku i narażona na zaczadzenie — a mimo to przetrwała bez większych problemów.

Sam 9. odcinek, choć momentami mocno naciągany, przynajmniej próbował zachować jakieś pozory logiki. Natomiast finał, czyli odcinek 10, to już absolutna jazda bez trzymanki. Mieliśmy tu powtórkę schematu: ponowne uderzenie w skroń, kolejny poważny postrzał w brzuch, a na dokładkę — wyskakiwanie z okna ze skręconą kostką, bieganie, szarpaniny, przetrwanie duszenia i topienia... a potem jeszcze wstanie Louise jak gdyby nigdy nic, dogonienie uciekającego Joe i jego postrzelenie.

Ostatecznie, zamiast emocjonującego finału, dostaliśmy coś na granicy autoparodii.